Bernard Williams’ın eserlerindeki belirgin bir tema, ahlak felsefesinin sınırlılıklarıdır. Williams, ahlak felsefesinin ondan beklenegelmiş kimi görevleri yerine getiremeyeceğini sık sık vurgular. Örneğin ahlak felsefesinin sırf rasyonel failler olarak ikna olmamız gereken mutlak bir karaktere sahip olamayacağını, salt diskürsif yöntemlerle nasıl davranmamız ve yaşamamız gerektiğini belirleyemeyeceğini, etik olanın sistematik bir teorisini veremeyeceğini savunur. Bununla birlikte ahlak felsefesinin artık terk edilmesi gerektiğini de iddia etmez. Tersine Williams’a göre, bir saf akıl etkinliği olarak değil ama beşeri disiplinler ve özellikle de tarih yoluyla kazanılan anlamayı özsel bir şekilde içeren bir düşünme-sorgulama etkinliği olarak ahlak felsefesi, etik gerçekliğimizi daha iyi anlamamıza, onun karşısında uygun bir eleştirel mesafe alabilmemize ve etik hayatımıza haklı bir (öz)güvenle devam edebilmemize yardımcı olabilir. Bizim bu makaledeki amacımız, Williams’ın bu gibi görüşlerini, yani onun ahlak felsefesinde ne gibi sınırlılık ve imkanlar bulduğunu ele almaktır.