ÖZET

Bu çalışma; Empresyonizm, Kübizm, Sürrealizm ve Ekspresyonizmde resimsel anlamda tarz olarak soyutlama evresine geçişi konu almıştır. Bu çalışma, nitel araştırma modeli tekniği kullanılarak oluşturulmuştur. Yapılan çalışma ile bağlantılı kaynaklar taranarak konunun desteklenmesi sağlanmıştır. Böylece araştırmanın yöntemi alan yazı taraması biçimindedir.  Çalışmanın amacı, sanatçılar için en büyük ilham kaynağı olan doğayı sanat eserlerine direkt olarak aktardıkları dönemden eserlerinde soyutlama yaparak doğayı deforme ve stilize ettikleri dönemin aşamalarını incelemek olmuştur. Bu geçiş evresi, Orta Çağ’ın sona ermesiyle ve Rönesans döneminin başlangıcıyla birlikte olmuştur. Ardından Empresyonizm, Kübizm, Sürrealizm ve Ekspresyonizm gibi akımların ortaya çıkması ile birlikte sanatçının resimsel ifade biçimi daha çok bireyselleşmeye başlayarak özgün bir yorum kazanmıştır.

Bu çalışma ile sanatçıyı, resimsel ifade biçimi olarak soyutlamaya iten gücün, doğanın ötesinde sanatçının düşsel algısı olduğu düşüncesi ortaya konulmaya çalışılmıştır. Ayrıca bu çalışmada soyutlamanın, doğa ile düş nesnesi arasındaki farklılıkların görüntüye bürünmüş hali olduğu düşüncesi ve doğanın gerçekliği ile sanatçının içsel gerçekliği arasındaki çatışmanın ürünü olduğu yargısı öne sürülmektedir. Araştırmalar çerçevesinde ulaşılan sonuç, Empresyonist, Kübist, Sürrealist ve Ekspresyonist sanatçıların sanat eseri üretirken dış gerçekliği kendi iç gerçekliğine dönüştürdüğüdür. Buna bağlı olarak sanatçı, zaman içerisinde doğanın kendisine sunduğu alışılmış ve sıradan görüntüden uzaklaşarak doğadan aldığı ilham ile kendi düş dünyasında kurguladığı görüntüyü sanat eserine yansıtma gayreti gütmektedir. Böylelikle eserlerine yansıttığı dış dünyaya ait nesne oluşumlarını soyutlama yaparak yeniden anlamlandırmaya çalışır.

Anahtar Kelime: Soyutlama, Resim Sanatı, Sanatsal Tavır.